Een selfpubber moet veel zelf doen (1)

Negen jaar geleden stuurde ik versie 5 naar Ambo Anthos. Drie maanden later kreeg ik een afwijzing, ‘misschien moest ik nog maar eens wat boeken lezen,’ zei de redacteur. Ik was nogal in mijn wiek geschoten en vroeg hem of we over hetzelfde manuscript spraken. Enfin, dat hielp natuurlijk niet erg.

Ik besloot een schrijfcoach in de arm te nemen die helaas (!) de juiste vragen stelde. Het aantal perspectieven werd meer dan gehalveerd, hoofdstukken werden opgeknipt en herverpakt alsof het Collateralized Debt Obligations waren en de unfug werd gewied: van 220.000 woorden naar 133.000. Een goed voorstel was ook om de hoofdstukken die in de zeventiger jaren speelden in de tegenwoordige tijd te plaatsen als contrast met het hoofdverhaal. Maar Matthijs bleef sceptisch.

Begin 2017 stuurde ik mijn manuscript naar een aantal uitgevers. Doorgaans geven die geen beweegreden voor hun afwijzing, maar al gauw bleek dat ze Tango van Bedrog te complex vonden: ‘Maak er maar drie boeken van’, of ‘de lezer is na tien bladzijden al buiten adem’. Ik kreeg een cursus bij de Schrijvers Academie cadeau waar ik de fijne kneepjes van het schrijven leerde, herschreef de twaalfde versie en na enige dwang van Madzy besloot ik in juni te gaan self-pubben.

Vijf redactieslagen, titel- en omslagstress en blogs voor volgers

Self-pubben is een interessante en intensieve ervaring, maar je komt aan je nieuwe boek niet meer toe. Na enig zoekwerk op internet blijkt er een hele wereld van zelf-uitgeven te bestaan. Mijn keus valt op Pumbo voor opslag en distributie en via hun site kom ik in contact met het Haags Bureau. Wendy laat me vijf redactieslagen ondergaan. Ze stelt (kleine) wijzigingen voor, waardoor ik begrijp wat zij niet begrijpt in het manuscript en ik begin weer aan de tekst te schaven. Hoe is het mogelijk dat je nog zoveel kleine foutjes ontdekt nadat je zo vaak de tekst hebt gelezen? Daar heb je een redacteur voor.

Met familie en vrienden wordt uitvoerig overlegd over de titel. Er waren zo’n veertig voorstellen, zoals Verdwijnd, Bedrog in Buenos Aires, Gemene Zaak in Buenos Aires, Uitgeteld en Dollars, Peso’s & Apengeld. Via Tango van Bederf komt mijn schoonzoon tot Tango van Bedrog. Dát gaat het worden.

Dan de omslag. Als self-pubber heb je daar alle vrijheid in, maar dat maakt het niet eenvoudiger. Mijn eerste voorstellen voor een omslag halen het niet en Paul van het Haags Bureau duwt me met veel geduld en zachte hand de goede kant op voor de omslag. Onderstaand vind je enkele voorstellen die het niet gehaald hebben. Zelf vind ik het logo van SecuriGlobe dat op de omslag staat geslaagd. Net het logo van een uitgever.

Ook over de flaptekst en de ankeiler – een woord dat ik niet kende – heb je volledige zeggenschap, maar dat betekent wel vele uren brainstormen. Verder moet je je bezighouden met de dikte van het boek, want het moet door de brievenbus kunnen, dus lettertype, aantal regels op een bladzijde en soort papier zijn van groot belang.

Het optuigen van een website blijkt noodzakelijk te zijn als je een boek wilt publiceren. Hans van der Mey (One Step More) komt al snel met een raamwerk, waar ik weer nieuwe toeters en bellen aan wil hebben. Je kunt uitbesteden wat je wilt, maar als de website klaar is, moet je zelf toch iets van WordPress weten om je blogs en foto’s te kunnen opladen. Bovendien heb je Mailchimp nodig om de wekelijkse blogs uit te kunnen sturen. Weer twee ervaringen rijker.

Lang geleden had ik voor ogen om de e-book versie een wikipedia-achtige opzet te geven: klik op bepaalde woorden en je krijgt een foto of een youtube filmpje te zien dat betrekking op de betreffende paragraaf heeft. Dat blijkt nog niet zo eenvoudig te zijn en de tijd dringt. Ik berust erin dat iedereen foto’s en YouTube filmpjes kan zien door de QR-code achterop het boek te scannen en naar Beeldmateriaal te gaan. Volgens mij is dat een nouveauté.

Volgende week een blog over de promotie en de presentatie in Pulchri.

Un abrazo.