President of precedent?

‘Zo’n rijk land, maar de politiek weet het iedere keer weer te verkloten, señor. Statistisch gezien is het onmogelijk dat je zoveel verkeerde beslissingen achter elkaar kunt nemen,’ zegt een taxichauffeur tegen Hans van der Woude op pagina 50. Dat was in 2005 en we zijn weer veertien jaar verder, vol verkeerde beslissingen.

Vandaag is de tweede ronde van de presidentsverkiezingen in Argentinië. Ik heb er La Nación (de Argentijnse NRC) vanmorgen op nageslagen, ook die krant verwacht dat Alberto Fernández, met in zijn kielzog de mode-aficionada en wegens corruptie aangeklaagde Cristina Fernández de Kirchner als vice-president, gaat winnen. Hoe zo’n politieke corruptie verloopt kun je in het voorbijgaan lezen op pg 344.

In de eerste ronde verloor de zittende president Macri met een onverwacht groot verschil en de economie nam een duikvlucht uit angst dat de tijden van tien jaar Kirchnerismo zouden terugkeren; de peso is sinds de voorverkiezingen 25% minder waard geworden, de inflatie staat op 56%, de rente is 60% en het kapitaal vlucht weer op grote schaal naar Uruguay en Miami. Argentinië dreigt voor de negende keer failliet te gaan sinds 1815 en van de internationale kapitaalmarkten afgesloten te worden. Niet dat Macri de economie op de rails zette, maar de financiële markten verwachten dat de economie nog verder ontspoort als de beide Fernández-en (geen familie) worden verkozen. Het is een déjà vu van de beginjaren van deze eeuw.

Kirchner – president tijdens Tango van Bedrog – werd algemeen aangeduid met K, of ‘el factor K’, zonder punt. Op pagina’s 165 en 351 spreekt K ons in twee onversneden populistische toespraken toe: “Jarenlang is ons nationale erfgoed verkwanseld aan buitenlandse investeerders die voor peso’s kochten wat dollars waard is. De Argentijnse zon werd verduisterd door een zwerm sprinkhanen.”

Tango van Bedrog speelt zich af in januari 2005. De herinnering aan de crisis van 2001/02 (apengeld, kapitaalvlucht, corralito, vijf presidenten in twee weken, devaluatie met 60%, hyperinflatie en pesificatie – waarover in een ander blog meer) ligt nog vers in ieders geheugen. De banken zijn allemaal de facto failliet, de middenklasse is weggevaagd en de straten worden bevolkt door cartoneros (pg 51) en uit vuilnisbakken etende kinderen.

                                      Wagentje met recyclebaar afval van een cartonero (kartonverzamelaar)

In een dergelijke economische chaos zijn er natuurlijk altijd een paar schobbejakken die van de situatie weten te profiteren. Zij weten hoe de hazen lopen en we maken kennis met een van hen, Gustavo Castagna (pg 34, passim).

Un abrazo.